Wat had ik dan meer kunnen doen?

Ouders hebben natuurlijk een verantwoordelijkheid om hun kinderen te leren omgaan met verkeer. Maar je kan er niet omheen, daarmee alleen is het probleem van verkeersveiligheid voor jonge kinderen niet opgelost. Zelfs al neem je als ouder alle mogelijke maatregelen…

Vorige maandag gebeurde het, het moment dat ik al een tijdje had verwacht en jawel ook een beetje gevreesd. “Mama mag ik zelf met de fiets naar huis rijden?” Tot dan toe mocht ze alleen zelf fietsen in dat ene kleine landwegeltje hier in de buurt en op de speelplaats na schooltijd. Verder hangt haar fiets altijd vast achter die van mama of papa. Net geen 5 jaar is ze, mijn kleine moedige meid. Het is op dat moment 17.30u en ze toont vol trots haar fiets aan een klasgenootje.

Er flitst van alles door mijn hoofd over de ongeveer 1,5 km weg die we moeten afleggen (het is donker, geen gemakkelijke weg met bergop en -af, enkele kruispunten en eenrichtingsstraten die we in tegen richting moeten nemen,…). Maar ik kan het niet over mijn hart krijgen om neen te zeggen. We zijn thuis overtuigde fietsers en onze dochter gaat daar vlot in mee. Uitzonderlijk zijn we vandaag met 2 om haar op te halen. Het momentum is daar en ik ga overstag. Diep vanbinnen denk ik: “Zodra het bergop gaat zal ze waarschijnlijk wel opgeven en hangen we haar fiets weer gewoon achteraan de onze.”

We vatten de tocht aan, goed voorzien van lichten en fluo-aanverwanten (onze dochter is er dol op) zowel op de fiets als op de helmen. Papa rijdt voor, ik rij schuin achter om  ruimte te creëren. Maar de tocht blijft een hele uitdaging voor mijn moederhart. Je probeert ze aan te sturen zonder dat ze je angst voelen en in paniek slaan. Onze dochter doet het echter ferm en nagenoeg onverstoorbaar.  Ze vangt moedig de weg bergop aan. Helaas is het een eenrichtingsstraat die we in tegen richting moeten nemen. De priemende lichten die op ons afkomen boezemen haar angst in. We geven haar mee dat de auto’s wel zullen opzij gaan en dat wij anders wel zullen stoppen om opzij te gaan.

We hebben geluk: de auto’s zetten zich zachtjes aan de kant en we vervolgen onze tocht. Halverwege moet ze even rusten  “ik ben mijn kracht kwijt” en zodra we boven zijn denk ik dat we het kwaadste wel gehad hebben. Niets is minder waar. Op het laatste stuk (dat we onder geen enkele optie kunnen vermijden) vinden auto’s het toch nodig om ons nog rakelings voorbij te vlammen. Zelfs op het kruispunt waarvoor we ons net breed gemaakt hadden en aangegeven dat we gingen afslaan… Eentje die wellicht geen tijd te verliezen had, zoals zovelen.

Het loopt allemaal goed af, maar dit was een ongeoorloofde actie. En ik moet meteen terugdenken aan al de reacties die ik de voorbije dagen las over de recente dood van een jongen van 11, waarin vlot gesteld werd dat de ouders hun kinderen maar beter moeten leren omgaan met verkeer. En ik vraag me af welke commentaar ze op mij zouden gehad hebben als dit was fout afgelopen. Wat ik dan had anders kunnen doen? Het niet toestaan om zelf te fietsen misschien. Maar hoe moet je het zo’n kind anders leren? Er zijn dezer dagen nog zo weinig straten waar je een kind rustig kan leren fietsen op de weg. Ik vraag me ook af of die criticasters hun kinderen of kleinkinderen al eens meegenomen hebben op zo’n fietstocht? Met die ervaring zouden ze wellicht wel anders denken.

Zolang mensen denken dat ze geen 10 seconden te verliezen hebben (het mogen er nog 30 zijn :-)), om even te wachten of hun snelheid aan te passen, gaat het er echt niet veiliger op worden voor onszelf, laat staan de kinderen. Daarom een warme oproep aan alle chauffeurs: geef (jonge) fietsers wat tijd en ruimte. Scheer aub niet rakelings voorbij. Hou overzicht en neem de tijd om het verkeer te lezen (fietsen maakt je zo trouwens ook een betere chauffeur). Probeer die 10 of 30 seconden dat je te laat vertrokken bent niet in te halen op de kap van andere weggebruikers. Gun mijn moederhart wat rust. Want wat zijn nu die seconden ten opzichte van een mensenleven…

Fietsende mama van 2 jonge kinderen